‘Wij zeggen dat ieder mens het waard is om in te investeren. Met onze bedrijven willen wij verschil maken in de levens van mensen, want wij geloven dat iedereen recht heeft op een leven zonder armoede.’ Dat zegt Stephanie Hesterman, eigenaar van Budgetcoach.nl en Learncare Academy. ‘Deze diepe overtuiging komt rechtstreeks uit mijn jeugd vandaan. Ik ben opgegroeid in een gezin waar we het financieel niet breed hadden, als gevolg daarvan belandden we in de bijstand. Op een gegeven moment moesten we zelfs naar de Voedselbank.’
Stigma’s en de Voedselbank
‘Ik herinner me nog als de dag van gisteren wat armoede met je doet. De allereerste keer dat ik daar met mijn moeder bij de Voedselbank stond, drong eigenlijk pas echt door hoe slecht het financieel ging. De Voedselbank stond recht tegenover mijn school. Alhoewel de ingang aan de andere kant van het gebouw was, had ik het gevoel dat iedereen wist dat wij op dat moment bij de Voedselbank stonden en ik schaamde me kapot. Mijn moeder probeerde de Voedselbank te voorkomen en zag dit als laatste redmiddel voor als het echt nodig was. En dat moment was nu aangebroken. Het kon helaas niet anders. Er heerste ook een taboe op het gaan naar de Voedselbank, dan was je een ‘uitkeringstrekker’ of iemand die het toch wel lekker vond om zo gemakkelijk aan eten te komen. Het zijn bizarre uitspraken die ik weleens vernomen heb.’
‘Ik kan me dan ook herinneren dat ik regelmatig met gebogen hoofd liep: ik blonk, als gevolg van de situatie, niet uit in zelfvertrouwen. Dat had te maken met een bepaald stempel dat je op jezelf drukt of misschien wel een oordeel dat je over je heen krijgt. Er was geen geld voor ‘mooie’ kleding of andere dingen, die voor andere kinderen wel binnen handbereik waren. Vooral in de pubertijd merkte je toch wel dat dat een rol begon te spelen’, vertelt Stephanie.
Levenslessen
‘Uiteindelijk ben ik er sterker uitgekomen. Ik heb al jong geleerd wat aanpakken is. Ik wilde koste wat het kost bijdragen aan de financiën. Zo was ik naast mijn studie hard aan het werk in de avonduren en in de weekenden, onder andere in de schoonmaak. Dat het meer verdiende dan een baantje als vakkenvuller bij een supermarkt had ik al vrij snel door. En alhoewel ik als puber niet te koop liep met het bijbaantje als schoonmaker, met een muziekje op vlogen de uren zo om. Er was geen geld voor een zakcentje en van wat ik overhield na de bijdrage aan het huishouden kon ik toch iets leuks doen. Ik heb het nooit ervaren alsof ik veel gemist heb in mijn jeugd. Ik ben dan ook niet het type van stilzitten en toekijken en heb altijd meegekregen om hard te werken voor hetgeen je wilt bereiken. Dat vind ik een mooi gegeven en ik ben blij dat ik deze levensles heb meegekregen.’
Geldlessen vanuit huis
‘Mijn levensmissie is het helpen van andere mensen met financiële moeilijkheden. Ik heb met name een zwak voor kinderen, omdat geen énkel kind het verdient om in armoede op te groeien. Niet iedereen heeft geldlessen vanuit huis meegekregen. Mijn moeder was overigens echt wel iemand die goed was in sparen. Ook besparen in de supermarkt ging haar goed af. Ze kon echt elk dubbeltje drie keer omdraaien voor ze het uitgaf. Regelmatig hoorde ik haar weer bij de kassa zeggen: “Dit bedrag klopt niet, voor het vak staat dat het 0,05 cent goedkoper is.” Toen vond ik het allemaal wat overdreven, maar ze wist heel goed zuinig met haar geld om te gaan en daar was ze dus ook echt een kei in.’
‘Ook weet ik zeker dat zij goed geholpen zou zijn met een budgetcoach aan haar zijde. We werden wel bijgestaan door de gemeente, maar de informatie was destijds nog redelijk gebrekkig. Ik geloof dat er veel ellende voorkomen had kunnen worden als er meer uitleg was geweest over toeslagen en andere regels.’
Drijfveren
‘De ervaringen uit mijn jeugd vormen de belangrijkste drijfveren van dat wat ik nu dagelijks doe. Ik realiseer me maar al te goed dat de mooiste dingen in het leven vaak gratis zijn. De zon op je gezicht, een strandwandeling met je gezin of een dierbare vriendschap waarin er ruimte is voor echt contact. Nog altijd geef ik weinig om dure spullen, maar besef ik me maar al te goed dat het op vakantie kunnen gaan of gewoonweg het onbezorgd boodschappen doen niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Nog steeds kan ik mij bezwaard voelen als ik dit wel gewoon kan en een ander die het financieel minder heeft niet. Maar of dat nu komt door mijn jeugd of dat het gewoon mijn karakter is? Daar zal ik wel nooit helemaal achter komen.’
Samen het taboe doorbreken en schaamte opzij zetten
‘Ik sta niet graag in de schijnwerpers, maar ik sta wel voor wat ik doe en met mijn verhaal wil ik het taboe doorbreken, want schaamte speelt een grote rol. Dat weet ik uit eigen ervaring. Want hoe je het ook wendt of keert: leven in armoede doet iets met je. Met de manier waarop je naar de wereld kijkt, met je zelfvertrouwen en met de waarde die je toekent aan materiële en immateriële zaken.’
‘De kern is voor mij dat mensen écht tijdig aan de bel moeten trekken, want dat kan veel ellende voorkomen. Het maakt het leven een stukje gemakkelijker en voorkomt dat je van een financiële uitdaging die behapbaar is, geleidelijk zo diep in de schulden komt dat het niet meer op te lossen is.’
En de Voedselbank? Die heeft eigenlijk ook nog iets heel moois gebracht. Uiteindelijk werkt mijn moeder nu al zo’n 12 jaar als vrijwilliger bij de Voedselbank en kan zij nu andere mensen helpen, hoe mooi is dat!’
Gelukkig is het dus met mijn moeder en ons wel goed gekomen uiteindelijk, maar het pad had zóveel gemakkelijker kunnen zijn met de juiste mensen aan onze zijde…’
Verder praten? Neem contact met ons op, we staan open voor jouw verhaal.
